امام حسین

ابن ابی‌الحدید معتزلی می‌نویسد: شایسته است هر خردمندی در تاخیر بیعت علی علیه‌السلام با ابوبکر بیندیشد که اگر کار علی علیه‌السلام درست بود پس کار ابوبکر در تکیه زدن بر منصب خلافت خطا بود.(شرح نهج‌البلاغه، ج20، ص24)

امام سجاد(ع): «واِنَّ لِلْعَبّاسِ عِنْدَاللهِ عزّوجلَّ مَنْزلَةٌ یَغْبِطُهُ بِها جَمِیعُ الشُّهَداءِ یَوْمَ الْقِیامَة؛ برای عباس در پیشگاه خداوند بزرگ مقامی بس ارجمند است که همه شهیدان در روز قیامت به آن مقام غبطه می خورند».[1]

هدایت یابی و نجات عاشقان و پیروان حسین (ع) در ظل عشق به او و ضلالت و گمراهی در مخالفت با امر اوست.

براى آگاهى از قیام امام حسین (ع) و نتایج آن، این پرسش پیش مى آید که آیا قیام حسینى به نتایج و اهداف خاصى دست یافت و واقعیتى را دگرگون ساخت؟ بسیارى از تاریخ دانان مدعى اند که قیام حسینى شکست خورد، زیرا براى جهان پیروزى سیاسى فورى بر نداشت

قال رسول الله -صلی الله علیه و آله- : اِذا کانَ یَومَ الْقیامةِ زُیِّنَ عَرشُ رَبِّ الْعالَمین بِکلِ زِینَةٍ.

راویان واقعه کربلا نوشته اند تا اصحاب زنده بودند، تا یک نفرشان هم زنده بود، خود آنها اجازه ندادند یک نفر از اهل بیت پیغمبر، از خاندان امام حسین علیه السلام، از فرزندان، از برادرزادگان، از برادران، از عموزادگان، به میدان برود

«الکامل فی التاریخ»: تشنگی حسین (ع) شدت گرفت. نزدیک فرات شد تا آبی بیاشامد

از آن جایی که امام حسین (ع)  به مقام یقین رسیده بود، باور داشت که وعده‌های پروردگار در حقّ ایشان تحقّق خواهد یافت

جمعی اندک از مورخان و صاحب نظران نیز بر این عقیده اند که نظریه یاد شده از اعتبار تاریخی لازم برخوردار نیست، بلکه مبنای بزرگداشت این روز ورود جابر و عطیه به کربلاست.

یکی از زیباترین جلوه‌های نیایش به درگاه پروردگار متعال، عبادت شورانگیز و ملکوتی امام‌ حسین‌بن‌علی (ع) است که آن حضرت نماز را بسیار دوست می‌داشت و حتی در هنگامه نبرد تاریخ‌ساز کربلا و علی‌رغم موانع و محدودیت‌های فراوانی که برای آن حضرت ایجاد شده بود، ایشان و اصحابشان فریضه مقدس نماز را در اول وقت ظهر عاشورا اقامه نمودند که در آن پیام‌های بسیاری نهف ...